Udžbenička štiva su već decenijama prepuna etno-nacionalističkih narativa i ratničko-stradalničkih romantizacija o srpskom narodu čije je srce i dalje na Kosovu. Ove ideološke maske skrivaju obrazovne procese disciplinovanja i pripreme dece za njihov budući podređeni položaj na tržištu rada.
Obeležavanje stogodišnjice od završetka Prvog svetskog rata nizom prigodnih skupova predstavlja još jednu epizodu u jačanju nacionalnog mita o (srpskom) stradanju. Ono što će ostati skriveno je to da su žrtvovani siromašni kako bi bogati učvrstili svoje pozicije, dok su se klasne razlike samo povećale, kao i nezadovoljstvo većeg dela populacije.
Razlozi alarmantnog stanja u sektoru kulture po pitanju muzealizacije i zaštite kulturnog nasleđa postaju očigledniji kada se sagledaju u svetlu investitorskog urbanizma, istorijskog revizionizma i tržišnom logikom vođene gradske kulturne politike.
Nijedan lanac prodavnica nije primio takav hvalospev vlasti kakvim je dočekan nemački brend Lidl, poznat po nižim cenama. No, Lidl nije primio samo hvalospeve srpskih vlasti već i stotine miliona dolara od Svetske banke i EBRD, ni manje ni više nego za njegovo širenje po Centralnoj i Istočnoj Evropi, jer navodno time doprinosi smanjenju siromaštva. Međutim iskustva radnika i radnica Lidla u drugim zemljama, redovi uoči otvaranja njihovih prodavnica i poznati putevi nemačkog kapitala otvaraju razna pitanja koje komentarišu članice i članovi redakcije Mašine.
Godišnjica osnivanja Užičke republike ove godine dobija na političkom značaju. Nije u pitanju nikakva okrugla godišnjica, niti su vlasti naprasno otkrile značaj antifašističkog i socijalističkog nasleđa, već sasvim suprotno – novi spomenički i trgovački projekti ne samo da prikrivaju ovo nasleđe, već ga pretvaraju u nešto sasvim drugo.
U tržišnoj trci pobeđuju mediji koji se pokoravaju logici: što dramatičnije, što krvavije. To, međutim, posredstvom odnosa pamćenja i odlučivanja, pogoduje desničarskim politikama.
