Pored dobitnika Pavla Banovića na izložbi su se predstavili još troje finalista – Dea Džanković, Kemil Bekteši i Milan Kujundžić. Žiri u sastavu: prošlogodišnje dobitnice nagrade Jelene Micić, istoričarke umetnosti i kustoskinje Teodore Jeremić, umetnice i članice tima Instituta za savremenu umetnost u Podgorici Lenke Đorojević, nezavisni kustos i performer Vladimir Bjeličić i kustos i likovni kritičar, urednik likovnog programa Centra za kulturnu dekontaminaciju Dejan Vasić, kao i pridružena članica u drugom krugu žiriranja Lilia Kudelia gostujuća kustoskinja Residency Unlimited u Njujorku, razmotrio je dvadeset prijava pristiglih na konkurs. Kriterijumi žirija su bili zasnovani na savremenom pristupu umetničke prakse u estetskom i tematskom smislu.
Nagrada podrazumeva dvomesečni rezidencijalni boravak u Residency Unlimited u Njujorku tokom kojeg mladi umetnici i umetnice imaju prilike da se upoznaju sa scenom jednog od globalnih centara vizuelnih umetnosti.
Banović je na izložbi finalista predstavio video instalaciju naslovljenu „Dreams Streams“ (Emisije snova). Radi se video radu koji kombinuje nasumične snimke, odnosno emisije smart televizora, koji se često mogu videti u pozadini javnih prostora nad kojima umetnik inerveniše glitch tehnikom stavljajući preko tih snimala plave kvadrate na kojima su ispisani tekstovi snova njegovih prijatelja i poznanika.
U svom umetničkom stejtmentu Pavle Banović kaže:
„Razbijanjem simulacije zapravo dobijamo uvid u sistem koji se nalazi iza, tj. proširenu aparaturu. Video se bazira na ideji poigravanja sa ovom aparaturom i implementacijom zapisanih snova i beleški o snovima kao subverzivnoj akciji koja zloupotrebljava dati sistem.“
Nagrada „Dimitrije Baščević Mangelos“ ustanovljena je 2002. godine inicijativom nekadašnjeg Centra za savremenu umetnost u Beogradu i Fondacije za civilno društvo u Njujorku. Nosi ime po jednom od najznačajnijih konceptualnih umetnika i istoričara umetnosti iz jugoslovenskog kulturnog prostora. Nastala kao institucija sa idejom integrisanja lokalnog umetničkog sistema u globalni sistem. Nagrada je više puta menjala organizatore koji su se različito odnosili naspram njenog cilja. Uprkos diskontinuitetu u organizaciji, nagrada je održala kontinuitet i uz pomoć stručnih žirija uspela je da selektuje više umetnika i umetnica koji su tih i narednih godina delovali zapaženo na lokalnoj i međunarodnoj sceni.
Među njima su se tako našli između ostalog i Marina Marković, Milica Ružičić ili Vladimir Nikolić koji su svi svojim umetničkim delovanjem obeležili lokalnu umetničku scenu nakon 2000. godine.
Poslednjih godina – a što je posebno naglašeno ove – čini se da nagrada gubi interesovanje šire i stručne publike, ali i mladih umetnika, što ukazuje na krizu same institucije ove nagrade, ali i njenog okruženja.
U mreži faktora, od konzervativnog obrazovnog sistema u Srbiji, nedostatka adekvatne finansijske podrške mladim umetnicima do kreativno nestimulativne scene, poslednjih godina smanjuje se broj prijavljenih za nagradu, a zatim i broj odabranih finalista.
Dodatno je simptomatično da su poslednjih godina ovu nagradu dobijali najčešće umetnici i umetnice koji su se odlučili da nastave svoje obrazovanje i rad u inostranstvu.
L.M.
