„Javni izvršitelji nisu Srbiji doneli ništa dobro. Ta institucija treba što pre da se ukine i izvršenje treba vratiti u sudove. I niko ne sme da ostane bez krova nad glavom samo zato što je prezadužen“, rekao je Aleksandar Šešelj u sklopu predizborne kampanje.
Tokom kampanje radikali su se hvalili kako su prikupili više od sto hiljada potpisa građana Srbije koji podržavaju ukidanje javnih izvršitelja. Izvršenja zbog raznih dugovanja su svakako jedan od većih problema ljudi u Srbiji, međutim radikali osim što mlate tim brojem potpisa nisu puno toga uradili kako bi zaštitli ugrožene.
Srpska radikalna stranka se tokom konstituisanja svoje vlasti u Zemunu krajem devedesetih godina jasno suprotstavljala izvršiteljima, međutim to nije radila kako bi odbranila ugrožene porodice već kako bi obezbedila i širila materijalnu dobit stranke i njenih članova.
Izbacivanje porodice Barbalić iz njihovog stana u Zemunu
Početkom jula 1997. godine, Ljiljana Milojković, sekretarica u redakciji glasila SRS-a „Velika Srbija“ i njen suprug Ognjen Mihajlović, urednik (radikalskih) „Zemunskih novina“ tokom noći provaljuju i menjaju bravu u stanu porodice Barbalić koja je u tom momentu bila na odmoru. Ovaj upad se desio bez svedoka ili prisustva policije, uzurpatori nisu imali nikakav papir kojim bi pravdali svoj postupak. Komšije su sve to javile Barbaliću koji se odmah vratio u Zemun.
Ipak, tu je zatekao samo zatvorena vrata svog stana. Kako se navodi u knjizi „Okupirani grad“ Dragana Stojkovića, advokat porodice Barbalić, Nikola Barović je pokušao da razgovara i postigne dogovor sa Vojislavom Šešeljem, tadašnjim predsednikom opštine Zemun, međutim to je samo otvorilo nove probleme i za Barbalića i za Barovića.
Barbalić se žalio sudu koji je izrekao privremenu meru povratka u prvobitno stanje do okončanja spora između ove porodice i opštine Zemun. Dakle, javnim izvršiteljima je bilo naloženo da iz stana isele uljeze, članove SRS-a, koji su zaposeli stan porodice Barbalić. Međutim, pre nego što je došlo do izvršenja članovi opštinskog obezbeđenja su iselili stvari porodice Barbalić iz stana.
Građani i građanke Zemuna okupljeni oko „Saveza nezavisnih građana – Za Zemun“ su danima organizovali protestna okupljanja ispred otetog stana u Radiča Petrovića 12 i šetnje do opštinske uprave i policijske stanice, ali nadležni u Opštini, Gradu i policiji su ignorisali njihove zahteve.
Srpska radikalna stranka nije sedela skrštenih ruku. Kako bi dobili podršku javnosti u listovima koje je izdavala SRS pokrenuta je agresivna kampanja protiv porodice Barbalić koju su optuživali da su ustaše, što je epitet koji su poneli i svi oni koji su podržavali ovu porodicu. Ovaj medijski linč je išao dotle da su dokumenta ove porodice izdata u Hrvatskoj objavljivana na naslovnim stranama, uključujući i fotografije tada sedmogodišnjeg deteta iz ove porodice.
Nasilje nije bilo samo verbalno. U jeku ovih dešavanja je došlo i do čuvenog TV duela između Vojislava Šešelja i Nikole Barovića, advokata porodice Barbalić. Nakon ove emisije obezbeđenje tadašnjeg predsednika opštine Zemun je Baroviću nanelo teške telesne povrede za šta je Šešelj podrugljivo govorio da se advokat „okliznuo na koru od banane“. To nije bilo sve, na kopirnicu gde su štampani leci lokalnih građanskih inicijativa, i gde je bilo sedište pomenutog „Saveza nezavisnih građana – Za Zemun“, je bačena bomba kašikara, što je takođe dokumentovano u tadašnjoj štampi.
Do sudskog izvršenja u korist porodice Barbalić nije došlo pošto policija nije mogla da obezbedi asistenciju. A kako bi radikali uspešno priveli kraju ovu svoju kampanju, Aleksandar Vučić, tadašnji generalni sekretar SRS-a, organizuje kontramiting ispred ovog stana na kojem okupljeni nose parole: „Barović i Barbalić su ustaše“ i „Ne damo Zemun ustašama“.
To je jedan od prvih slučajeva radikalske borbe protiv izvršitelja u kojem su oni uspeli da odbrane interese svoje stranke i njenih članova.
Barbalići žive daleko od svog doma a njihov slučaj još uvek nije rešen i trenutno se nalazi pred sudom u Strazburu.
Sedište stranke u zaštićenoj zgradi s javnom namenom
Za razliku od uzurpacije prava na dom jedne porodice u slučaju Brbalić, slučaj Magistrat predstavlja uzurpaciju javne imovine.
Magistrat je sagrađen 1832. godine i prvobitno je služio kao Gradska kuća, nakon čega je dugo korišćen za sudove različitih nivoa. Na mestu gde se nalazi ova zgrada je i ranije bila javna uprava a „nova“ zgrada Opštine je i sada odmah do nje. Magistrat je zaštićena kao nepokretno kulturno dobro kao spomenik kulture.
Prema podacima koje je još početkom 2000-ih objavljivala zemunska „Hronika“ iz opštinske kase je za rekonstrukciju zgrade Magistrata krajem devedesetih uloženo osam miliona dinara. Srpska radikalna stranka krajem 1998. godine sa Opštinom sklapa ugovor o zakupu ove zgrade na trideset godina i od tada je ova zgrada poznata kao sedište radikala.
Ugovor koji su radikali sami sebi napravili je i više nego povoljan pošto su za trideset godina zakupa tek renovirane zgrade od 2153 kvadrata dali oko 1.300.000 dinara u dve rate. Tako su radikali sebi „kupili“ sedište za sledećih 30 godina, plativši zakup kvadrata daleko ispod tržišne cene, prema sadašnjim merilima oni bi mesečni zakup cele zgrade plaćali 50 evra.
Početkom dvehiljaditih, nove „demokratske“ vlasti u Zemunu pokreću tužbu protiv SRS-a zbog uzurpacije Magistrata, javne zgrade i spomenika kulture koju je trebalo privesti nameni. Međutim, što zbog interesa pojedinaca što zbog činjenice da su radikali u tom momentu bili najjača opoziciona stranka novim vlastima se nije baš žurilo sa iseljavanjem SRS-a iz Magistrata.
U pometnji oko 5. oktobra 2000. godine nove vlasti u opštini su propustile da reaguju na potpisivanje novog ugovora između poslovnog prostora i SRS-a kojim je iz zakupa Magistrata izuzet prostor dvorišta koji su radikali ustupili privatnom investitoru. U tom dvorištu koje je veće od 1000 kvadratnih metara se i danas nalazi tržni centar Zemunikum, a ko je i kako zarađivao pare od od tih mahinacija možemo samo da nagađamo.
Nakon godinu dana razvlačenja predmeta, Četvrti opštinski sud je 2003. godine doneo presudu o iseljenju radikala iz Magistrata. Osnov za ovakvu presudu nisu bili ugovori koji su bili pravno valjani, već to što ovaj objekat pod zaštitom kao kulturno dobro od velikog značaja mora biti korišćen „u skladu sa njegovom prirodom“.
Nakon ponovnih žalbi i odlaganja do pokušaja javnih izvršitelja da isele SRS iz zgrade Magistrata konačno dolazi sredinom novembra 2003. godine. U odsustvu Vojislava Šešelja, koji je tada bio u Hagu, na čelo borbe protiv izvršitelja staju Tomislav Nikolić i Aleksandar Vučić koji ovo dešavanje koriste u cilju promocije u predizbornoj kampanji koja je tada bila u toku.
Pred velikim brojem novinara koji su došli pred Magistrat Nikolić i Vučić će osiono oterati izvršitelje koji su se kao i tadašnja opštinska vlast plašili sile najveće opozicione partije, kako je pisala zemunska Hronika. Taj epitet će radikali i potvrditi na izborima koji su usledili nakon mesec dana kada su pojedinačno po broju glasova bili apsolutno najača stranka. A tada su i ponovo osvojili vlast u Zemunu.
Za mnoge, naročito mlađe, stanovnike i stanovnice Zemuna se podrazumeva da je u dugačkoj plavoj zgradi na Magistarskom trgu sedište Srpske radikalne stranke koji i nakon dve decenije nisu iseljeni odatle. To je još jedan od rezultata radikalske borbe protiv izvršitelja u onim slučajevima kada je njihova konkretna korist u pitanju.
Lažno predstavljanje radikala kao boraca koji staju u odbranu nemoćnih koje ugnjetavaju nepravedni izvršitelji je kažnjeno i na poslednjim izborima, pa je tako nekada najača opoziciona stranka ostala ispod cenzusa na republičkom nivou, dok je u Zemunu, gde im je sedište od preko 2100 kvadrata, tek jedvna prešla sniženi cenzus.
Na sreću, danas imamo „Krov nad glavom“ kao stvarne borce protiv privatnih izvršitelja i nepravednog izbacivanja ljudi iz domova, ovi ljudi praktikuju politiku koju radikali uzurpiraju.
